این تیم را یادمان خواهد بود!

مطمئنم این تیم را هم از یاد نمی‌بریم. تیمی که دیوانه‌وار برای شکست نخوردنش جنگید و تا آخرین لحظه دز اتفاقی کم‌نظیر در تاریخ این سرزمین، قابل تقسیم به مجموعه افرادش نبود. برای تیمی که هم برابر داور استرالیایی جنگید و هم برابر عراقی‌هایی که خسته از شکست و تحقیر برای پیروزی آمده بودند و شاید خیلی بیشتر از ما به این پیروزی وبه این جشن احتیاج داشتند.

این تیم را فراموش نمی‌کنیم. تیمی که با دوندگی جنون‌آمیز و با چیزی که هنوز اسم دیگری جز «غیرت» ندارد، از دل یک ساختار مسموم و از بیخ و بن فاسد و نفتی آمده بود تا با همراهی آدم بزرگی مثل کیروش ثابت کند می‌توان در دل کثیف‌ترین بسترها با یک «ما»ی جنگنده و با اراده‌ای معطوف به پیروزی زیبایی خلق کرد.

«کارلوس کیروش» بزرگ و دوست‌داشتنی احتمالا می‌رود. احتمالا این آخرین تورنامنت گلادیاتور میانه میدان، آندویِ تیموریان باشد. احتمالا دوباره کفتارها لاشه را می‌قاپند و مشغول آشامیدن خونِ نفتیِ این فوتبال می‌شوند. حمید درخشان که بوتاکس نمی‌گذارد پیشانی‌اش چین بیفتد، درباره ضعف‌های کارلوس کیروش حرف می‌زند و مایلی‌کهن دوباره جیغ و دادش راه می‌افتد.. مهم نیست. آن چه از این تیم به یاد خواهیم سپرد نمایش باشکوهِ «جمعیت»ی است که وقتی همه‌چیز خبر از شکستن و باختن می‌دهد، برای چند ساعت غرور می‌ایستد و می‌جنگد.

البرز زاهدی