موضع صریح آموزش و پرورش درباره "تنبیه بدنی"

به گزارش پارسینه، حمیدرضا کفاش، با اشاره به اینکه در اصول تعلیم و تربیت اسلامی که معمولا در مراکز تربیت معلم و دانشگاه فرهنگیان تدریس می شوند، برای تشویق دانش‌آموزان به رقابت، روش‌های تشویقی و برای بازنگه داشتن آنها از کارهایی که نباید انجام بدهند روش‌های تنبیهی پیش بینی شده است اظهار کرد: معمولا این اصول و مبانی تحت عنوان تشویق و تنبیه در نظام تربیتی کشورهای دیگر نیز مدنظر است.

وی افزود: تشویق و تنبیه در قوانین آموزش و پرورش جمهوری اسلامی به عنوان یک روش تربیتی پذیرفته شده و برای هر کدام از اینها در آیین نامه اجرایی مدارس تعاریفی داریم. چگونگی تشویق دانش آموزان اعم از تشویق مادی، نمره، کارت تشویق، تقدیرنامه، اطلاع به پدرومادر، تشویق در جمع و تشویقات انفرادی و ... در مدارس انجام می‌شود.

تجدیدنظر در روش‌های تنبیه

معاون پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش با بیان اینکه تنبیه به معنای آگاهی دادن و ایجاد هوشیاری است تصریح کرد: در این میان آن چه زشت و بد است تنبیه بدنی به معنای وارد کردن ضربه به جسم فرد است. تنبیه بدنی هم در آیین نامه اجرایی مدارس و هم در قوانین و مقررات ما و در تعالیم تربیتی که آموزش داده می شود کاملا محکوم است.

کفاش تاکید کرد: ضربه زدن به جسم دانش‌آموز ممکن است موقتا موثر باشد اما نه تنها ایجاد بازدارندگی نمی کند بلکه قطعا در بسیاری موارد تاثیر عکس دارد.

وی به برخی مطالب منتشر شده پیرامون تربیت بدنی و تصمیم این وزارتخانه برای قانونی کردن تنبیه بدنی اشاره و عنوان کرد: آنچه از سوی آموزش و پرورش اعلام شده موضع رسمی این وزارتخانه نبوده و به هیچ وجه قانونی شدن تنبیه بدنی مدنظر ما نیست. بلکه تجدید نظر در روش‌های تنبیه یا روش‌های بازدارنده از رفتارهای پرخطر و حرکاتی است که دانش آموزان نباید در مدرسه انجام دهند.

معاون پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش ضمن تصریح این مطلب که به هیچ وجه بحث تنبیه بدنی در مدارس مطرح نشده است و تنبیه بدنی در قوانین و آموزه‌های دینی ما محکوم است عنوان کرد: اما این مسئله که روش‌های تنبیهی ما هم بازدارنده نیست و نمی‌تواند رفتارهای پرخطر را کنترل کند به لحاظ علمی باید مورد تحلیل قرار بگیرد و روانشناسان، جامعه شناسان و علمای تربیت آن را مورد تجدید نظر قرار دهند و متناسب با جرم مجددا آنها را تعریف کنند که اولویت کدام است، کدام روش باید تقویت شود و کدام را باید کنار گذاشت؟

کفاش ادامه داد: به عنوان مثال بی اعتنایی، قهر کردن و کسر برخی امتیازاتی که در اختیار دانش آموز است روش‌هایی هستند که می‌توانند بازدارنده باشند و به نحوی دانش آموز را از خطایی که انجام می‌دهد بازدارند. فرض کنید یک دانش آموز هم مدرسه ای اش را در حیاط هل بدهد و به جسم او آسیب وارد کند، قطعا او باید مجازات شود. نام این مجازات تنبیه است اما هر تنبیهی به معنای تنبیه بدنی نیست.

وی با اشاره به وجود بیش از یکصدهزار مدرسه و یک میلیون فرهنگی در آموزش و پرورش گفت: معلمان عزیز ما عاشق کار خود هستند و به کارشان علاقه مندند و علاوه بر معلمی، نقش پدری و مادری را هم بر عهده دارند. در این مجموعه ممکن است 10 -20 مورد هم گزارش تنبیه بدنی منتشر شود که ما آنها را انکار نمی‌کنیم، تایید هم نمی‌کنیم.

معاون پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش تاکید کرد: تنبیه بدنی، رنجش و خسارت جسمانی به دانش آموز نه تنها از سوی مسئولان و مدیران بلکه از سوی کل جامعه معلمان محکوم است. معلمان ما عموما از روش‌های درست برای تنبیه استفاده می‌کنند و تعداد معدودی ممکن است خطا رخ دهد. البته یک مورد خطا هم در نظام تعلیم و تربیت اسلامی مشکل دارد و نباید پیش بیاید. به همین علت موارد پیش آمده به لحاظ قانونی هم محکوم است و کسانی که مرتکب این عمل شوند مجازات می شوند.