زیاده خواهی آمریکا در مذاکرات هسته ای

متن یادداشت عشرت شایق* را با عنوان «زیاده خواهی آمریکا در مذاکرات هسته ای» در ذیل می خوانید:

چانه زنی و پافشاری بر منافع خود یک قاعده شناخته در اکثر مذاکرات سیاسی بوده و نمایندگان همه دولت ها سعی می کنند براساس این قاعده، مهارت خود را در تامین منافع ملی و پیشبرد اهداف تعیین شده نشان داده و با «حداقل داده، حداکثر ستانده» را داشته باشند و نمی توان ایراد چندانی به این کار گرفت چرا که مذاکرات دیپلماتیک دوجانبه و چندجانبه بین کشورهای مختلف معمولا با همین رویکرد صورت می گیرد و نتیجه نهایی در قالب سند رسمی به امضای طرفین رسیده و اجرایی می شود.

این نوع توافقات و اسناد مربوط به آن ها دارای اعتبار بین المللی بوده و طرفین، متعهد به اجرای آن هستند و چنانچه در زمان اجرا اختلافی پیش آید، بترتیبی که در سند مربوطه پیش بینی شده است رفتار می شود و در صورت ارجاع امر به «دیوان بین المللی دادگستری»، این مرجع به موضوع رسیدگی خواهد کرد.

نگاه عمومی به گفتگوهای دیپلماتیک، رسیدن به تفاهم و توافق مورد قبول طرفین از طریق مذاکره است و دولت ها که معمولا با میل خود چنین مذاکراتی را انجام می دهند تلاش می نمایند که به نتایج مذاکرات و توافقات صورت گرفته پایبند باشند و تعهدات خود را به نحو احسن انجام دهند و با همین نگاه است که در اکثر مواقع مشکل چندانی برای اجرایی شدن توافقات بین المللی بوجود نمی آید.

اما برخی از کشورها، بخصوص قدرت های استکباری که دارای روحیه خود برتربینی و زیاده خواهی هستند بارها نشان داده اند که ارزشی به مذاکرات و توافقات خود با کشورهای دیگر قائل نبوده و پس از تحمیل نظرات خود به طرف مقابل و رسیدن به اهداف مورد نظرشان با دست یازیدن به مسائل حاشیه ای و پیش کشیدن آن ها، بهانه ای برای عدم اجرای تعهدات خود دست و پا نموده و در خیلی از مواقع در نقش طلبکار نیز ظاهر می شوند!

ایالات متحده آمریکا، انگلستان، فرانسه و رژیم اشغالگر قدس از جمله پیمان شکنانی هستند که بارها و بارها چنین رفتاری را از خود نشان داده و به بهانه های واهی از انجام تعهدات خود در قبال کشورهای دیگر و مجامع بین المللی امتناع نموده اند که از آن جمله می توان به عدم پایبندی آمریکا به توافقات صورت گرفته در خصوص فعالیت های هسته ای کره شمالی، حقوق ملت فلسطین، رویدادهای افغانستان، مسائل عراق و سوریه، حوادث اکراین و دیگر مسائل بین المللی اشاره کرد.

این نوع رفتار خودخواهانه و عهدشکنی های متعدد از سوی آمریکا و همپیمانانش ریشه در خوی استکباری و زیاده خواهی آنها دارد و نمایندگان آنان با همین روحیه در مذاکرات بین المللی حضور پیدا می کنند و یقینا مذاکرات 1+5 با جمهوری اسلامی ایران در چنین حال و هوایی پیگیری می شود.

نگرانی های پنهان و آشکار در مورد مذاکرات هسته ای نمایندگان ایران با گروه 1+5 از دو جنبه قابل بررسی می باشد. نگرانی اول، اصل مذاکره و چگونگی توافق نهایی است که تا حدود زیادی بستگی به عملکرد تیم مذاکره کننده ایرانی و قدرت چانه زنی آنان دارد و امید است با استعانت از پروردگار متعال و دعای خیر مردم و بکارگیری تدابیر مقام معظم رهبری در حفظ عزت و اقتدار ملت ایران عملکرد قابل قبولی در زمینه دفاع از حقوق مسلم ملت ایران از خود به یادگار گذارند.

نگرانی دوم از ناحیه عدم پایبندی طرف مقابل به نتیجه مذاکرات و توافقات نهایی است که با توجه به حضور برخی از کشورهای پیمان شکن در مذاکرات، امکان تکرار بهانه گیری های بی مورد و نادیده گرفتن مفاد توافقنامه از سوی آنان وجود دارد و این مسئله ای است که بارها از سوی مقام معظم رهبری و مراجع عظام تقلید و همه دلسوزان مورد اشاره و تذکر قرار گرفته است.

زیاده خواه بودن مقامات آمریکایی و عدم اعتماد به آنها از مواردی است که همواره در فرمایشات حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی مورد تذکر و تاکید قرار گرفته و بر لزوم هوشیاری و مقاومت در مقابل این رفتارها تاکید شده است.

رفتار متناقض سران کاخ سفید در برخورد با مسائل بین المللی خصوصا موضوع هسته ای ایران همراه با بکارگیری سیاست هویج و چماق از سوی آنان، ضرورت دقت و رعایت احتیاط در مذاکره با مقامات آن کشور را دوچندان نموده است تا ملت ایران در گذر زمان، بازنده مذکرات لقب نگیرد.
عقل و منطق حکم می کند که داشته های نقدی خود را فدای وعده های نسیه آمریکا و همپیمانانش نسازیم. باید به گونه ای برنامه ریزی شود که در صورت اصرار طرف مقابل بر زیاده خواهی های بی منطق و شکست مذاکرات و یا عدم پایبندی آنان به اجرای تعهدات و توافقات صورت گرفته، امتیازات داده شده قابل بازگشت باشند.

باید در نظر داشت که راه تامین منافع ملت ایران، ایستادگی بر اصول و مقاومت در مقابل زیاده خواهی آمریکا و همپیمانانش است و همانطوریکه مقام معظم رهبری فرموده اند: «در بحث هسته ای خطوط قرمز باید رعایت شود و از حقوق ملت، حتی یک قدم عقب نشینی نشود».