سينمای ايران را دو قطبی نكنيد!

پارسینه: مسعود محرابی ازمنتقدان مشهور سینمایی در یادداشتی کوتاه به جنگ لفظی اخیر عباس کیارستمی و ابراهیم حاتمی کیا اشاره کرد و نوشت:

ابراهيم حاتمی‌كيا: «...عده‌ای می‌توانند در کشوری که ۱۲۰۰ کیلومتر در آن جنگ می‌شود را نبینند و دنبال دفترچه‌ مشق‌شان بروند...»

* آقای حاتمی‌كيا، چه اشكالی دارد؟ در هنگامه‌ی جنگ جهانی دوم با ميليون‌ها كشته و زخمی و بی‌خانمان و آواره، در كنار توليد فيلم‌های جنگی، فيلم‌هایی چون «آهنگ برنادت» (هنری كينگ)، غرامت مضاعف (بيلی وايلدر)، وسوسه (لوكينو ويسكونتی)، خانواده‌ی اشرافی آمبرسون (اورسن ولز) و... صدها فيلم دور و پرت از جنگ ساخته شد، و هيچ فيلم‌سازی كه همزمان فيلم‌های جنگی تبليغاتی می‌ساخت، آن‌ها را شماتت نكرد كه چرا در اين بحبوحه چنين فيلم‌هایی می‌سازيد. فيلم «خانه دوست كجاست؟» اگر در اوج توليد فيلم‌های ملی ميهنی در شوروی دوران استالين هم ساخته شده بود، به خاطر مضمون ايثارگرانه‌اش، از آن تقدير می‌شد!

عباس كيارستمی: « ...احمدپور رفت پس داد دفترچه را، اما تو [با فيلم‌های جنگی‌ات، آن‌ها را] به هیجان آوردی و احمدپورهای دیگر رفتند در جنگ و کشته شدند...»

* آقای كيارستمی، فيلم‌های جنگی ابراهيم حاتمی‌كيا هيچ نقشی در بسيج و جذب احمدپورها (بخوانيد جوانان) به جبهه‌های جنگ نداشت. به اين دليل ساده كه همه فيلم‌های جنگی او بعد از پايان جنگ ساخته شده‌اند. اولين فيلم جنگی حاتمی‌كيا، ديده‌بان، نخستين‌بار در هفتمين جشنواره‌ی فيلم فجر (بهمن 1367) به‌نمايش درآمد، يعنی شش‌ماه بعد از پذيرفتن قطعنامه 598؛ زمانی كه آب‌ها از آسياب افتاده بود! حتی اگر فيلم‌های جنگی حاتمی‌كيا در دوران جنگ هم به نمايش درآمده بودند، مانند اغلب فيلم‌های جنگی ايرانی، ساختار و مضمون‌شان چنان نبود كه مخاطبان‌شان را به هيجان آورد و راهی جبهه‌ها كند.

* و آقای حاتمی‌كيا - شايد - فراموش كرده‌اند در آن سال‌های جنگ كه تبليغات «ضد ايرانی» در رسانه‌های جهان چهره‌ی همه‌ی ايرانيان را - در هر كجای جهان و با هر عقيده‌ای - به‌شدت مخدوش كرده ‌بود، نمايش فيلم زيبا و شاعرانه‌ی «خانه‌ی دوست كجاست؟» در خارج از ايران، به سهم خود، چه كرد؟