آنچه هستیم ، آنچه میگوییم و آنچه باید باشیم

به گزارش پارسینه ، هرساله چنین روزی ( 5 مهر، 27 سپتامبر) مصادف با روز جهانی جهانگردی نامگذاری شده است . نامی آشنا و محبوب و در آمدزا برای کشورهای پیشرفته و تاریخی دنیا.

در تمامی نقاط دنیا از ماهها قبل برای روز جهانی جهانگردی برنامه ریزی های متنوع می کنند، مدیران و دست اندرکاران این صنعت برنامه های خود را اعلام می کنند ،استراتژی سال جدید خود را با راهکارهای قابل اجرا مشخص می کنند و دور هم جمع شده جهت اعتلای صنعت جهانگردی کشورشان دوباره پیمان می بندند چرا که می دانند این صنعت چه کمکی به اقتصاد کشورشان می کند.

حال در کشور ما قسمت اول نمایشی اش چونان کشورهای دیگر اجرا می شود، مدیران و دست اندرکاران ! دور هم جمع می شوند و خوب سخنرانی می کنند !

جالب است در سخنرانی ها می دانند که موتور محرک خروج اقتصاد از این وضع قطعا جهانگردی است .

جالبتر است که چشم انداز 20 ساله (1404) را نوشته ایم و دقیقا تعداد ورودی گردشگر و در آمد حاصل از آن را می دانیم، اما کسی برای اجرای اهداف برنامه ریزیی ندارد.

مسئله اینجاست که هنوز نمی دانند سهم بخش خصوصی از این بازار چقدر است!اقامتگاهها جوابگوی عدد و رقم رویایی اعلام شده نیستند ! سیستم حمل و نقل اسفناک است !

آیا این حجم تعریف شده ، کارکنان آموزش دیده نمی خواهد آن هم در کشوری که نماد تمدن و مهمان نوازی شناخته شده است؟ آیا رفتار شهروندی ما مناسب با پذیرش این حجم در 1404 خواهد بود؟و جالبترین بحث قضیه این است که کاملا می دانند که نگرش گردشگران خارجی به وضعیت کنونی کشور چیست؟!

به راستی چه باید کرد؟ آیا در کشوری مثل ایران عزیز ما که از نظر جاذبه های گردشگری زبانزد جهانیان است تبریک روز جهانی جهانگردی به این صورت باید نوشته شود؟

چاره ای نیست جز امید به اجرای اهداف نوشته شده در سند چشم انداز 1404

آیتک نصیریان