دهه ۹۰ پایان ۹۰ فردوسی پور است

دارد تمام می شود. دلیلش هم کسی نیست جز خود عادل که حالا بیشتر از هر وقت دیگری عادل نیست. پدیده دهه 80 تلویزیون راهی را می رود که سلفش، بهرام شفیع در دهه 70 رفت:

یک- او اهل معامله شده. «کیروشی پور» خواندنش از سوی مایلی کهن هم، کسی را متعجب نمی کند. وقتی در کارنامه یک مربی چند ده میلیارد تومانی، دو نیمه بازی خوب هم نیست و افتخارآمیز ترین نتیجه اش، یک باخت یک هیچ است و بازهم هستند کسانی که برایش یقه می درند، حتما یک جای کار ایراد دارد. نظرسنجی برنامه نود درباره کیروش را به یاد بیاورید. باید دنبال پرتقال فروش گشت؟

دو- او جای خودش را گم کرده. در برنامه نود همان اتفاقی افتاده که بیست سال قبل در قوه قضاییه افتاد. عادل مدتهاست دیگر خودش را در جایگاه دادستان نمی بیند. او هم دادستان است و هم قاضی. برنامه نمی سازد که حقایق را کشف کند. برنامه می سازد که حقایق را آن طور که خودش فکر می کند به مردم نشان دهد. نگاه کنید مثلا به نوع انتخاب کارشناسان داوری و قضاوت های عجیب شان و مقایسه کنید با پنج سال قبل. دعوت کردن یک طرفه «رحیمی» در این برنامه آخرش هم، دم خروسی بود که با قسم حضرت عباس نمی شود پوشاندش.

سه- او بیزنسمن شده. چهار پنج سال پیش وقتی چو افتاد که قرار است برنامه اش تعطیل شود و نشد و ماند، می شد حدس زد چه اتفاقی دارد می افتد. همه آدم ها محاسبه هزینه فایده می کنند و عادل هم. او راست می گوید. مثل همه مجری ها، او از تلویزیون حقوق ناچیزی می گیرد.

حتی احتمالا تلویزیون به او بابت ساخت نود هم پولی نمی دهد. کافی است به او اجازه داده باشند اسپانسر بگیرد. پیامک بود و حالا وب سایت هم اضافه شده. و عادل می تواند بیست دقیقه روی آنتن توضیح واضحات بدهد که چجوری در سایتش ثبت نام کنید. بیزنس ایز بیزنس.

اما هر سه اینها، با ژورنالیسم حرفه ای جور در نمی آید. حداقل با پز «عادل» بودن جور در نمی آید. و این یعنی پایان 90. اما نه پایان عادل. تا همین جا هم کافی است که او برای همیشه «سلبریتی» باقی بماند. چیزی که عاشقش است. پس شاید منطقی باشد همین جا، و نه ته دره، 90 را تمام کند. البته اگر نخواهد با منطق علی دایی زندگی کند.

دکتر محمدرضا رجبی شکیب