ماه تلخ برای فاطمه سهرابی/ چه کسی راست میگوید؟

این ماجرا و حواشی آن ادامه داشت، حتی در تماس تلفنی پارسینه ، با آقای سهرابی ایشان گفتند : تا بعد از عید فطر حاضر به مصاحبه نیستند.

اما دیروز خبری بر روی خروجی باشگاه خبرنگاران قرار گرفت که ماجرا را از سوی دیگری روایت میکرد،راوی این قسمت از ماجرا پرستار فاطمه بود :

روزی با یکی از دوستانم به نام خانم تهرانی به بیمارستان رفته بودم که با پدر فاطمه در آنجا آشنا شدم. پدر فاطمه داشت در بیمارستان گریه می‌کرد و می‌گفت که دخترش را عمل کرده ولی کسی نیست تا از او مراقبت کند. من و دوستم از او خواستیم تا فاطمه را به ما دهد که ایشان هم قبول کردند. 3 روز فاطمه را منزل دوستم بردیم و بعد از سه روز به خانه برادرم رفتم، چون من آن زمان با برادرم زندگی می‌کردم بعد از یک هفته قصد داشتم فاطمه را به پدرش بدهم ولی برادرم ممانعت کرد و گفت بگذار فاطمه سر حال تر شود. خلاصه از این موضوع یک سال و نیم گذشت و فاطمه هنوز پیش ما بود.

پدر فاطمه در یک نامه به برادرم نوشته بود که فاطمه نزد شما باشد ولی بعد از یک سال و نیم به بهزیستی مراجعه کردم که اگر ایشان بعدا ادعایی کرد ما هم دلیل داشته باشیم پس از شرح ماجرا برای بهزیستی، مسئولان بهزیستی به من گفتند فاطمه را به پدرش بدهم ولی من قبول نکردم،‌ چون به این کودک وابسته شده بودم. اول به خاطر خدا فاطمه را نزد خود نگه داشتم، ولی بعد از آن به خاطر دل خودم فاطمه را بزرگ کردم و نمی‌توانم از او بگذرم. پس از آن بهزیستی ما را همراه آقای سهرابی (پدر فاطمه) به یک محضر فرستاد و در آنجا آقای سهرابی حضانت فاطمه را به من داد که مدارکش موجود است.

حالا او در رسانه‌ها ادعا کرده من پرستار فاطمه هستم. من به خاطر ادعای آقای سهرابی از سازمان بهزیستی، دولت و ارگان‌های مختلف تقاضای حمایت دارم، چرا که اگر من پرستار فاطمه باشم، ماهیانه باید یک حقوق معینی می‌گرفتم. من با بدبختی‌ و بیچاره گی‌ فاطمه را بزرگ کردم. من و فاطمه در هشت سال اول نزد برادرم زندگی می‌کردیم ولی در هر صورت خیلی مشکلات برای بزرگ کردن فاطمه داشتم بعد از آن با اجاره یک غرفه از شهرداری منطقه 20 روزگار ما می‌گذشت.


آقای سهرابی گاهی اوقات به عنوان خرجی فاطمه به من پول داده نه برای پرستاری وگرنه کجا یک معلول پرستاری کسی را قبول می‌‌کند.

ماه عسل برای حضور در برنامه چیزی به من نداده و همان یک دفترچه را هم که به عنوان هدیه به ما دادند‌،‌ من به نام فاطمه کردم.


من حتی پول اجاره‌ای که بابت این خانه داده‌ام در قولنامه ذکر کردم که این پول برای فاطمه است چرا که بعد از من پول به خانواده‌ام نرسد و فاطمه بی پشتوانه نباشد. ما الان حدود یک سال با فاطمه جدا در یک خانه اجاره‌ای زندگی می‌کنیم. ما حتی کولر نداریم. اگر من از آقای سهرابی پول می‌گرفتم باید جای خوب زندگی می‌کردم. من از طریق پولی که برادرم، بهزیستی و یارانه خودم جمع می‌شود فاطمه را بزرگ کردم و حتی نمی‌دانم یارانه فاطمه را چه کسی دریافت می‌کند، من هیچ پولی بابت بزرگ کردن فاطمه از بهزیستی نگرفتم. حضور من در برنامه ماه عسل تنها به دلیل این بود که نشان دهم معلولین هم می‌توانند کار کنند.

من نمی‌خواهم فاطمه را از دست بدهم و حتی حاضر نیستم یک لحظه از او جدا شوم، از روزی که به ماه عسل رفتم آقای سهرابی آرامش من وخانواده‌ام را گرفته و هر روز زنگ می‌زند و یا اس ام اس تهدید‌آمیز می فرستد.

مهمتر از تمام این مصاحبه ها و ادعای باشگاه خبرنگاران که : (( این حواشی تصفیه حساب‌هایی است که مرتب با خود علیخانی از طرف گروه‌ها و رسانه‌های مختلف صورت می‌گیرد)) سرنوشت دخترکی است که قربانی دعوای آدم بزرگها شده است، آدم بزرگهایی که یکی از آنها پدر فاطمه است و دیگری سرپرست و یا پرستارش.

به نظر میرسد رفتار دلسوزانه آن است که به جای مصاحبه با رسانه ها به فکر آینده ی فاطمه بود.