.svg)
نویسندگان اصلی مقالات دانشگاهی چه کسانی‌اند؟
پارسینه: در بیشتر، یا شاید در همۀ، مجلات علمی- پژوهشی اولین شرط مهم بررسی مقاه برای چاپ این است که حتماً نام یکی از اعضای هیئت علمی یکی از دانشگاهها پای مقال باشد.
برای مثال، اگر کسی که دانش‌آموختۀ کارشناسی ارشد است یک مقالۀ خوب علمی-پژوهشی بنویسد و بخواهد آن را با نام خود چاپ کند مقاله‌اش حتا بررسی هم نخواهد شد. بنابراین، باید نام او پس از نام یکی از استادان دانشگاه بیاید که چه‌بسا کوچکترین نقشی در نگارش آن مقاله نداشته باشد.
سیاستگذاران این نشریات هر توجیهی برای کارشان داشته باشند یقیناً چنین کاری هم از نظر علمی و هم از نظر اخلاقی ناپسند است و حتا نوعی خیانت و دزدی محسوب میشود.
اگر شما - خوانندۀ این متن - اهل پژوهش باشید و با نشریات دانشگاهی سروکار داشته باشید، حتماً معنای این سخن را درمی‌یابید. برای اینکه تأییدی بر سخن خود آورده باشم متن زیر را از صفحۀ یکی از نشریات علمی- پژوهشی در حوزۀ نقل می‌کنم:
«مقالات رسيده به دفتر ....، درصورتی که از لحاظ شکلي و محتوايی مطابق با راهنمای تدوين مقالات نشريه باشند به ترتيب زير در اولويت بررسی قرار خواهند گرفت:
1- اساتيد محترم عضو هيأت علمی دانشگاه ها (با حداقل رتبه استادياری)
2- دانشجويان دوره دکتری درصورتی که مقاله خود را به همراه يک عضو هيأت علمی با حداقل رتبه استادياری ارائه نمايند.
3- دانشجويان دوره کارشناسی ارشد درصورتی که مقاله خود را به همراه يک عضو هيأت علمی با حداقل رتبه استادياری ارائه نمايند.»
بنابراین، متأسفانه باید گفت که خیلی از استادان دانشگاه که نامشان - آن هم به عنوان نویسنده اول - پای بسیاری از مقالات است خود گاه کمترین نقشی در نوشتن آن مقاله نداشته‌اند!
و باز هم متأسفانه، چنین مسئله‌ای فقط محدود به مقالات دانشگاهی نیست بلکه شامل حال برخی از کتابهای دانشگاهی نیز میشود.
البته لازم است بیفزایم که آنچه من در اینجا بیان کردم در حد آشنایی‌ام با مجلات و کتابهای دانشگاهی در حوزۀ علوم انسانی و اجتماعی است، و اینکه این سخن درمورد حوزۀ علوم دقیقه (فیزیک و ریاضی و ...) و علوم فنی و پزشکی هم صادق است یا نه، نمی‌دانم.
علی سهرابی، 6 مرداد 1393
صحبت ایشان کاملا درست است، این کار هم از نظر انسانی و هم از نظر شرعی گناه و حرام است. جالب هم اینستکه استادان زحمت کش بعد از چاپ مقاله، بیان می کنند که خود مقاله را نوشته اند در صورتی که حتی بعضا به اندازه یک سطر حقی در آن مقاله نداشته و متاسفانه هم بابت آن رتبه اساتید افزایش می یابد و هم حقوقشان . و این اسلامی است که ادعایش را داریم. تمام این ها حق الناس بوده و سردبیران این مجلات نیز در این گناه شریک اند.
اين را هم مطرح کنيد که ازائه هر مقاله چقدر درآمد براي استاد مربوطه دارد يا به عبارت ديگر چقدر براي اين ملت هزينه برميدارد
فکر ميکنيد با اين روشهاي بالا بردن آمار توليد علم چيزي هم از داشگاه و علم باقي خواهد ماند ؟
در مورد مجلات علمی-پژوهشی علوم انسانی که اوضاع جالب تر است. آقایان پس از آین که از شانه های دیگران بالا رفتند و این درجه را برای مجله شان گرفتند، فقط مقالات خودشان را در این مجلات منتشر می کنند.
فکر میکنید چند درصد دانشجویان توانایی نوشتن و تکمیل نهایی یک مقاله قوی بخصوص مقالات انگلیسی در مجلات قوی را دارند؟ شاید 5% هم نباشد و بیشتر زحمات برای اساتید است، بجز مقالات آبکی مجلات اکثرا پولی افریقایی و پاکستانی و هندی که یه بچه محصل هم هرچه بنویسد چاپ میشود. پس کار اساتید که اسمشان در آن می اید کار کمی نیست.
کاش مرجع برای انتقال این نظرات به وزارت علوم وجود می داشت و انعکاسی در دانشگاهها و مراکز علمی و میان اساتید داشت و آنها هم از نارضایتی دانشجویان و آگاهی آنها به این رفتار های غیر انسانی و غیر ایمانی مطلع می شدند، شاید تعداد محدودی شان خجالت کشیده و دست از این کار بر می داشتند. هم چنین وزارت علوم باید مجلات رامجبور به تغییر شیوه نامه هایشان نماید و اعلام شود هر فردی که کار و زحمت بیشتری برای مقاله کشیده است اسمش اول باشد، نه اینکه بعضی مجلات به زور اسم استاد را اول بزنند.