آیا صنایع روسی توانائی ساخت تجهیزات الکترونیکی مناسب برای تسلیحات خود را دارند؟

استراتژی تسلیحاتی شوروی تا دهه 80 میلادی بر پایه تجربیات جنگ جهانی دوم شکل گرفته بود. مسئولین شوروی به جای ساختن تسلیحات بسیار مدرن و کم تیراژ که نیازمند هزینه های تولید و نگهداری سنگینی بودند، علاقه مند بودند تا تعداد بیشتری سلاح ارزان قیمت تر و ساده تر را در اختیار داشته باشند.

یکی از بارزترین مثالها تانک تی-55 بود که اولین تانک شوروی پس از جنگ جهانی دوم محصوب می شد و 110 هزار اراده آن ساخته شد !

این یعنی هر 20 سرباز ارتش سرخ از پشتیبانی یک تانک برخوردار بودند !

هلیکوپتر میل-24 مثال بسیار جالبی برای این طرز فکر است. این تانک پرنده که خلبان آن نسبت به آتش توپ های زمینی کاملا بی تفاوت بود در عین حال بسیار ساده ساخته شده بود. جالب است بدانید در صورت آسیب دیدن هلیکوپتر، خود خلبان قادر بود تا با یک جعبه آچار ساده و در درون یک طویله با مزرعه و به دور از هرگونه شرایط استاندارد نگهداری مورد نیاز برای هلیکوپترهای غربی، هلیکوپتر خود را تعمیر کرده و دوباره با آن پرواز کند!

این طرز فکر با پیدایش تسلیحات مدرن تر غربی، کم کم رنگ باخت تا اینکه مسئولین شوروی به این نتیجه رسیدند که برای ایجاد برتری نیازمند بکارگیری تکنولوژی نیز هستند. این امر با تولد جنگنده های مدرن سوخو-27 و میگ-29 در دهه 80 میلادی نشان داده شد و با تسلیحات دیگری چون بمب افکن تی یو -166 و تانک تی-80 و .... تا فروپاشی شوروی ادامه یافت.

هم اکنون روسیه به عنوان بزرگترین وارث شوروی توانائی ساخت هرگونه سیستم پیچیده الکترونیک هوائی را داراست و برخی از تجهیزات ساخته شده توسط شرکت های بزرگ روسی، کارشناسان غربی را نسبت به آنچه از روسیه در ذهن داشتند تغییر داده است.

همانند یکی از پیشرفته ترین رادارهای هوائی دنیا یعنی NIIP N036 Byelka با بیشترین ماژول فرستنده/گیرنده نصب شده بر روی یک جنگنده عملیاتی در دنیا - 1526 ماژول