.svg)
رد کارپت؛یادداشت های کوتاه
پارسینه: ردکارپت می تواند یک طرح باشد.می تواند حاصل یک گفت وگوی ده دقیقه ای باشد که بعد از آن بار سفر بسته اند و به سمت فرانسه حرکت کرده اند.
این فیلم در کل می تواند بازگو کننده ی یک حقیقت تلخ باشد.حقیقتی که این روزها در جشنواره به چشم می خورد.فیلمسازان ما نقش فیلمنامه در اثر سینمایی درک نکرده اند.راستش هنوز نمیخواهم باور کنم که این را عطاران هم نمی داند..ضعف اصلی این سینما _به خصوص این فیلم _از فیلمنامه های آن می آید و فیلمنامه به عنوان ماده خامی که همیشه مهم بوده در سینمای ایران همیشه مورد ظلم قرار گرفته و نسبت به آن بی توجهی شده است.
اینگونه می شود که فیلم الکن و سردرگم است و جلو نمی رود .یک خط قصه روی کاغذ که حتی به یک طرح قدرتمند هم تبدیل نشده که بعد به فیلمنامه برسد.
فیلمنامه ی دقیق و کارکردن روی آن می توانست یک اثر نو و ناب را بیافریند اما متاسفانه این مسئله رخ نداده و با یک اثر ضعیف روبرو هستیم که از موقعیت هایی به سان همان پسر خارج نشین دزد استفاده کرده که از دقایق اول واضح و مبرهن است.
ردکارپت نسبت به نخستین اثر سینمایی وی یک عقب گرد محسوس است و این تاسف آور است چراکه درگیر شوخی های توالتی می شود و از موقعیتی که در فیلم به وجود آورده _یاد نداشتن زبان _ به خوبی استفاده نمی کند و اینگونه یاسی در دل مان می ماند.
پ ن : جارموش کارگردان محبوب من است . از دیدنش در فیلم آن هم به ظوری که خودش حس نکند لذت بردم.
ادم وقتی کسی را دوست دارد نمی خواهد ازش منفی بشنود.عطاران بهترین هنرمند حال حاضر کشور است و تمام کارهایش را دوست دارم حتی کار ضعیف فیلنامه رد کارپتش را.چرا که او با بازی بسیار هنرمندانه اش همه ضعف های فیلم را پوشش میدهد.