نکاتی که درباره فیلم « روانی » هیچکاک نمی دانید!

هیچ امتیاز رمان روانی را از نویسنده اش « رابرت بلاک » فقط در ازای 9000 دلار خریداری کرده بود.

از جمله دلایلی که هیچ فیلم را سیاه و سفید ساخت این بود که فکر می کرد با رنگی بودن آن، فیلم زیادی خون آلود و وحشی بنظر می آید اما علت عمده این بود که او می خواست فیلم هر قدر ممکن است ارزان آب بخورد!

هیچ در طی ساخت فیلم فکر می کرد اگر « بی مووی » های ( فیلم های درجه دو هالیوود ) کم خرج در باکس آفیس موفق می شدند، پس یک فیلم خیلی خوب کم خرج می توانست خیلی بهتر از آنها در گیشه عمل کند.

این آخرین فیلم سیاه و سفید هیچ بود.

در مرحله فیلمبرداری در استدیو فیلم به نام « پروداکشن 9401 » یا « ویمپ » شناخته می شد. ویمپ فامیلی فیلمبردار بود.

فیلم فقط 800.000 دلار خرج برداشت ولی در گیشه 40 میلیون دلار فروش کرد.

هیچ برای کم کردن هزینه از اکیپ سریال تلویزیونی اش « هیچکاک تقدیم می کند » استفاده کرد.

قبل از این فیلم، هیچکاک در نظر داشت فیلمی با حضور « آدری هپبورن » بسازد ولی پروژه لغو شد.
« والت دیسنی » بعد از دیدن روانی اجازه نداد هیچکاک فیلم بعدی اش را در دیسنی لند بسازد چون بقول خودش فیلم حال بهم زنی مثل روانی را هیچکاک ساخته بود.

روانی آخرین فیلم آلفرد هیچکاک در پارامونت بود او بعد از آن همکاری با « یونیورسال » را شروع کرد. در واقع وقتی فیلمبرداری شروع شد آلفرد دفترش را به یونیورسال انتقال داد و کماکان نیز صاحب فیلم یونیورسال است ولی لوگو پارامونت هنوز هم روی فیلم باقی مانده.

بر اساس نوشته های « استفان ربلو » درباره روانی و هیچکاک؛ هیچ از بازی « جان گوین » بازیگر نقش سم در روانی اصلا راضی نبوده و چند بار گفته او مثل یک تیکه چوپ می ماند!

در ابتدای فیلم کاراکتر ماریون کیف سفید دارد چون او معصوم است اما پس از دزدی کردن کیفش سیاه می شود برای اینکه او دیگر گناهکار محسوب می شد. این یکی از جزئیاتی بود که هیجکاک عمدا در فیلم کار گذاشته بود.

اولین فیلم آمریکایی است که کشیده شده سیفون را نشان می دهد!

« مجله انترتیمنت ویکلی » این فیلم را هفتمین فیلم ترسناک کلا دوران ها میداند.

در رمان نام کاراکتر زن « ماری کرین » بود نه ماریون اما پس از اینکه فهمیدند دو نفر به اسم « ماری کرین » واقعا در فونیکس زندگی میکنند نام کاراکتر را عوض کردند.

لباس هایی که جنت لی در فیلم پوشید و در کمد لباسش بود همگی از فروشگاه های معمولی از سطح شهر خریداری شده بودند. چون هیچکاک به رئالیسم معتقد بود و می گفت باید لباس ها طوری انتخاب شود که در حد توان خرید یک منشی معمولی باشد.
اولین سکانسی که فیلمبرداری شد سکانسی بود که ماشین ماریون توسط پلیس نگه داشته می شود.

وقتی عوامل فیلم اولین بار دور هم در استدیو جمع شدند هیچ آنها را مجبور کرد تا دست راست خود را بلند کنند و سوگندی مبنی بر اینکه هیچ گونه اطلاعاتی از فیلم به خبرنگارها و رسانه ها درز نخواند داد یاد کنند.

هیچکاک در ابتدای کار صفحات پایانی فیلمنامه را به کسی نداد تا آخر فیلم لو نرود.

در سکانسی که نورمن از روزنه اتاق ماریون را دید می زند هیچکاک برای دادن جلوه ای خاص به فیلم از لنز 50 میلی متری برای دوربین 35 میلی متری استفاده کرد.

آنتونی پرکینز برای این فیلم 40000 دلار دستمزد دریافت می کرد این همان مقداری است که ماریون از کارفرمایش دزدید!

شعار فیلم « بهترین دوست یه پسر مادرشه » از طرف انیستیتو فیلم آمریکا جزو صد شعار برتر تاریخ سینما انتخاب شده.

تقریبا در تمام طبقه بندی های جهان جزو یکی از بهترین فیلم های تاریخ است.

هیچکاک می خواست بجای موسیقی متن اورکستر کلاسیک از موسیقی جاز استفاده کند ولی بعدا منصرف شد.

هیچ آنقدر از موسیقی متن راضی بود که دستمزد موسیقی ساز را دوبرابر کرد و معتقد بود 33 درصد تاثیر فیلم در اثر همین موسیقی است.

فیلمبرداری در 30 روز انجام شد.

در رمان ماریون و سم در یک کشتی با هم آشنا می شوند و از هم دور می مانند.

روانی بیشترین فروش را در بین کل فیلم های هیچکاک داشته.