اين چه مرض زشت و شرم آوري است كه افتاده بين مردم؟

بي هيچ آزرمي صاف توي چشم آدم نگاه مي كنند و در كمال وقاحت از خودشان و از ذكاوت و كياست و درايت نداشته شان تعريف مي كنند و هيچ ملاحظه ندارند كه "از خود تعريف كردن مايه شكر خوردن اضافي است".

اخيرا با هر كس جلسه دارم و هر كس را ملاقات مي كنم، نيم ساعت، سه ربع اول ديدار را از خودش تعريف مي كند و راست و دروغ -و البته بيشتر دروغ- از خودش و سوابق جعلي اش مي گويد. آقا جان، من كه از خارج نيامده ام، مشنگ هم نيستم روي پيشاني ام هم ننوشته عبدالله فلان. هيچ كس نداند خير سرم من كه بودم و مي دانم چه گندهاي عظيمي زده ايد.

اگر واقعا اين همه نابغه و بااستعداد و خارق العاده ايد، پس چرا حاصل كارتان اين كثافت و اين فضاحت است؟ تا چند سال پيش همه فكر مي كردند بچه شان نابغه و ژني و منحصر به فرد است.

همان حكايت سوسكي كه از دست و پاي بلوري دخترش تعريف مي كرد. به قول ايرج اندر مثل است كه قرنبا/ در ديده مادر است حسنا. يعني مارمولك هم بچه اش را نابغه واستثنايي و حيرت انگيز مي داند. اين هم مرضي بود اما هر چه بود از خود پسندي و خودشيفتگي ملايم تر و خوشخيم تر بود و البته قابل تحمل تر.

واقعاً مرضي است كه همه -دور از جان شماي رفيق بزرگوار من- بي شرم و بي حيا از خود تعريف مي كنند و بر خود آفرين مي گويند و بوسه پسكي بر جبين مي زنند. من حقيقتا تصميم گرفته ام از اين حالت عبدالله در بيايم و جلوي اين خودستايي هاي بي وجه را بگيرم. يا لااقل با اسم و آدرس بيايم اينجا دستشان بيندازم و با شما به ريششان بخندم. جلوي اين مريضي مسري و خطرناك را بايد گرفت و بايد ابتداي هر دستور جلسه اي نوشت از خود تعريف كردن كه همهان شكر خوردن است اكيداً ممنوع.

علی میرفتاح