تقاضای دختر بلاگر حزب اللهی از فرمانده سپاه: حمله نظامی کنید

کبری آسوپار در وبلاگش نوشت :

این نوشته یک تقاضا از فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ست…

از همان روزی که سربازان ایرانی را این گروهک تروریستی تازه فعال شده به گروگان گرفتند، مشهود بود که کار با مذاکرات پشت پرده دیپلماتیک حل نمی شود؛ از تجربه های گذشته معلوم بود که نه ایران اهل امتیاز دادن به گروهک های تروریستی و تن دادن به خواسته های آنان است و نه این گروهکچه ی وحشی و سبک مغز دگم می تواند بفهمد که گفت و گو و مذاکره یعنی چه! این میانه می ماند ایران و همسایه اش پاکستان که بخواهند با هم دور میز بنشینند و حل و فصل ماجرا کنند که به آن هم نمی توان امیدی داشت؛ دولت پاکستان خودش بیشتر از ایران زخم خورده ی تروریست های وهابی این منطقه هست و حتی اگر بخواهد هم، توان رویارویی با آنها را ندارد. اوضاع پاکستان البته وحشتناک تر از این بی عرضگی هاست؛ اگر بتواند این گروهک را هم قلع و قمع کند، رفقای جیش العدل در جای جای پاکستان نفوذ دارند که بتوانند با عملیات های تروریستی آن قدری ابراز وجود کنند که دولت ضعیف پاکستان را از مبارزه با خود منصرف کنند. حالا اینکه اساساً پاکستان با وجود دلارهای وهابی-عربی پشت سر چقدر می تواند انگیزه ی چنین رویارویی ای را داشته باشد، خود بحث دیگریست. آن هم پاکستانی که در هفته های اخیر برای جلب نظر دولت عربستان از موضع ظاهراً بی ظرف خود در قبال جنگ در سوریه کنار کشیده و صحبت از برکناری اسد و سرکار آمدن دولت انتقالی می کند تا عربستانی ها با پول بادآورده ی نفت شان هوای پاکستان را داشته باشند و تسلیحات نظامی را هم از پاکستانی ها دریغ نکنند. همین که پاکستان برای خرید موشک و اقلام تسلیحاتی نیازمند عربستانی هست که خودش از این طرف و آن طرف تجهیزات نظامی اش را جور می کند، نشانگر سطح دولت پاکستان است!

حال آیا عاقلانه است چشم به حل ماجرا از کانال دیپلماسی با پاکستانی ها داشته باشیم؟

کمپین های اینترنتی قدم های ناچیزی ست که به تنهایی راه به جایی نمی برد. وقتی هم خطاب به بان کی مون و رفقایش نوشته می شود، همان قدم ناچیز هم نیست و صرفاً حس همدردی آدم را ارضا می کند. محکومیت های بان کی مون چه دردی از خانواده های سربازان ایرانی دوا می کند؟ اویی که حواسش پی دفاع از قاچاقچی های مواد مخدر و مجرمین غیراخلاقی ایران است، می تواند درک درستی از تروریسم علیه ملت ایران داشته باشد؟ بعید می دانم. البته همین که زحمت داده و محکوم می کند، خوب است؛ اما این خوب بودن، سربازهای ایرانی را آزاد نمی کند! در این قضیه، اقدام خوب گرچه باید باشد، اما به کار نمی آید؛ اقدام به دردبخور به کار می آید که علی الحساب یافت می نشود؛ گشته ایم ما!

(یک نکته ی داخل پرانتز هم اینکه کاش کمپین های آزادی مرزبانان ایرانی بجای فضای مجازی در فضای حقیقی بروز می یافت و مساجد و هیئت های مذهبی و … برنامه های ویژه برای این اتفاق در نظر می گرفتند؛ یاد شمع های روشن مردم مالزی برای هواپیمای گمشده شان افتادم… راستی! فیس بوک فقط به درد قرارهای آب بازی می خورد؟ پلاس فقظ به کار دعوت برای تجمع مقابل سفارت و فرودگاه مهرآباد می آید؟ نمی شود به درد جمع شدن دور هم برای دعای آزادی مرزبانان مان و تجمعی برای رساندن صدای اعتراض مردم ایران به دنیا هم بخورد؟)

و اما اصل کلام؛ اگر قرار به نامه نگاری برای آزادی مرزبانان ایرانی باشد، باید برای سردار عزیز جعفری و قاسم سلیمانی (فرمانده کل سپاه و فرمانده نیرو قدس سپاه) نامه نوشت و اگر قرار به تقاضا هست، از آنان تقاضا شود که چقدر باید تن به مصلحت های داخلی و بین المللی داد و برای عملیات نظامی علیه مهره های دست آموز سعودی ها که امنیت جنوب شرق ایران را به بازی گرفته اند، خویشتن داری به خرج داد؟! آیا قرار است همچنان و پس از اعدام یکی از مرزبانان ایرانی توسط تروریست ها، منتظر بمانیم تا گفت و شنودهای شیک دیپلماتیک و شام و صبحانه های کاری و ابراز تأسف ها و محکوم کردن ها و سفیر احضار کردن ها برای خانواده های این عزیزان، پدر و پسر شود و مرزبان های ما را برگرداند؟ این میانه اگر قرار است دیپلماسی به کمک بیاید، فقط در همین سطح باید کمک کند که بتواند دولت پاکستان را وادار به موافقت با ورود نظامی ایران به خاک خود کند.

آن لبخندها و دست دادن های شیک دیپلماسی شاید در حد اهالی وزارت خارجه باشد، اما این همه خویشتن داری در مقابل دزدیدن شهروندان بی گناه ایرانی در شأن نیروی نظامی این مملکت نیست؛ حالا هر قدر هم برای ما از پیچیدگی های سیاسی و نظامی این قضیه و تلاش های محرمانه ی دیپلماتیک سخن بگویند، اما تلاشی که منجر به آزادی مرزبانان یا حداقل تضمین برای عدم تکرار این اتفاق در آینده نشود، تلاش نیست؛ حرف است و باد هوا! نمی شود که نشست و ابراز تأسف کرد و منتظر ماند که هر لحظه خبر اعدام یکی از مرزبانان ایرانی برسد!

من فکر می کنم به جای چشم داشتن به تلاش های دولتی که توان ایجاد امنیت در مساجد و حسینیه های وسط شهر خود را هم ندارد، چه رسد به مرزها؛ بهتر است مثل همیشه روی پاهای خودمان بایستیم؛ این روی پای خود ایستادن هم از کانال های نظامی رد می شود، نه شام و ناهارهای کاری و ابراز تأسف و محکومیت هایی که بجای خود لازم است، اما کافی نیست و اینجا هم به کار نمی آید. با آدم هایی که زبانشان زبان گلوله و قتل و وحشیگری ست، باید با گلوله حرف زد. وقتی شمر شمشیر می کشد، عباس به تماشا نمی ایستد!

این متن بهانه ایست برای درخواست از سرداران سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که ختم این غائله را و بازگشت زنده ی مرزبان مان را و عدم تکرار این گستاخی وحشیگرانه را پس از لطف خدا، بسته به حضور تمام قد نیروی نظامی تحت امرشان می دانیم. من تقاضایم را نوشتم، شما نمی نویسید؟