نذری؛ عهد تو با خدایت در وقتی معلوم!

پارسینه:الهام رشیدی: قیمه امام حسین...غذایی آشنا برای همه ما ایرانی ها،غذایی اندوهگین در عین حال سرشار از انرژی.غذایی که وقتی می خوری انگار همه آرزوهایت را خدا می بیند و آنها را استجابت می کند.غذایی که انگار دین تو را و آن کسی را که به نیت امام حسین(ع) نذری را پخته و بین مردم تقسیم کرده، ادا می کند.

غذایی که انگار برای دیگر ماه های سال تو اندوخته معنوی در درون ات ذخیره می کند.ذخیره ای که تو می توانی آن را در درون خودت در مخفی ترین لایه های روح ات نگه داری و هر وقت کم آوردی، هر وقت نیازمند شدی، هر وقت احساس کردی آنچه در زمین و روزگار است، نمی تواند پاسخگوی تو باشد از آن استفاده کنی.شاید همین نیاز است که فرهنگ نذری را سینه به سینه، آدم به آدم از دورهای تاریخ آورده تا به ما رسانده است.

وقتی نذری می خوری، وقتی انرژی معنوی آن را درک می کنی، ناخودآگاه در ذهن ات و قلبت کسی به تو می گوید باید به جمع آنهایی بپیوندی که از نذری برای رفع مشکلات جسمی، روحی و دنیویی خود بهره می برند.حتی اگر شده نذری کوچک آنقدر که در استطاعت توست.

نذر یعنی «وعده». یعنی قراری مشخص در زمانی معلوم.تو با خدای خود عهد می بندی، از او یاری می خواهی که اگر مشکلت برطرف شد، در وقتی مشخص وعده خود را عملی کنی.این پیمانی است بین تو و خدایت.به همین دلیل است که نذر کننده تلاش می کند تا آخر عمر به این وعده و عهد وفادار بماند چون عهدی است که زندگی مادی و روح معنوی را برکت می دهد.

نذر و پیمان با خداوند زمان خاصی ندارد اما در فرهنگ شیعیان با آغاز ماه محرم و شروع عزاداری برای سالار شهیدان پختن و پخش نذری نیز بیشتر می شود .نذری؛ غذای متبرکی که هم نذر کننده و هم خورنده آن به احساس خوب قلبی و روحی دست پیدا می کنند.

پختن نذری برای امام حسین (ع) و یارانش شاید در ابتدا برای این بوده که شیعیانی که خود را صاحب عزای امام حسین (ع) و یارانش می دانند برای مردمی که دسته های عزاداری راه می اندازند و سوگواری می کنند، غذا می پختند تا از آنها پذیرایی کنند.

حس نیاز و توسل بعدها به این آداب راه پیدا می کند.مردم نیازمند؛ آنهایی که دلشان آنقدر مومن است که می دانند در سخت ترین شرایط هم اتفاقی رخ خواهد داد و راهی پیدا خواهد شد و آنها را از تنگنا و سختی به درخواهد آورد، به امام و دیگر یاران شهیدش توسل می کنند و با آنها وعده می گذارند.

نذری ادای همین وعده و پیمان است.هر کس بنا به وسع اش و اعتقادش خوردنی و آشامیدنی نذر می کند،گروه زیادی به پختن قیمه اعتقاد دارند که از قدیمی ترین غذاهای نذری است.گروهی حلیم می دهند، عده ای چلوکباب و فسنجان را هم به غذاهای نذری اضافه کرده اند.گروهی هم شله زرد می پزند و تقسیم می کنند که این هم یکی از قدیمی ترین نذری ها بین ایرانیان است.

ایران سرزمین وسیعی است با فرهنگها و سنت های منحصر به فرد هر استان و شهر.غذاهای محلی هم نذری هایی است که به دل هر کسی می نشیند و تبدیل به خاطره ای معنوی می شود.
نذری دادن، فرهنگی اصیل و معنوی است که مستقیما به روح ، روان و اعتقادات فردی وابسته است.یک جور رهایی از قید و بندهای دنیویی و یک جور تجدید عهد با خدای خود در وقتی معین.

نذری دادن بخشی ظاهری دارد و بخشی درونی.آنهایی که درون اشان محکم است و ایمان اش سفت و قرص.ظاهر ماجرا را هم حفظ می کنند و آن را مدیریت می کنند.هدف آنها نزدیک شدن به خداست.اما گروهی که نذری و نفس آن در درونشان، ریشه ندارد این مراسم معنویی و زیبا را به دور هم جمع شدن های خانوادگی تبدیل می کنند.

بخش مهمی از نذری، اهدای خوردنی از هر نوع اش به نیازمندان است.نذر کننده صادق، می داند اول باید به گرسنگان و نیازمندان کمک کند، عهد او با خدا باید گره ای از مشکلات هم نوعان باز کند.برای همین است که باید بسیار احتیاط کرد و نگذاشت نذری دادن به مهمانی های دور همی تبدیل شود.

در روزهای آخر ماه صفر در حالی که سفره های نذری بیشتر و بیشتر می شود شاید بد نباشد در این سرمای بی امان به آنهایی هم فکر کرد که یک وعده غذای گرم می تواند بهترین نعمت خدا باشد.می توان به بیماران و نیازمندان هم فکر کرد، به آنهایی که به دارو بیشتر از غذا نیاز دارند، به آنهایی که در این سرمای بی امان زمستان جایی برای خواب ندارند.

نذری حتما نباید برپا کردن بساط بزرگ پختن غذا و مهمانی آنچنانی باشد.شاید کمک های پنهانی و بدون ریا به نیازمندان واقعی در شرایط امروز اجتماع ما هم یکی از بهترین راه های ادای نذر باشد.مگر نه این که نذر، ادای عهدی است که با خدا بسته ایم و مگر نه این است که خداوند در کتاب بزرگش همیشه ما را به توجه به نیازمندان و رفع نیاز آنها توصیه کرده است.