ورزش باید وزیر آینده را پرورش دهد

آنچه از تصمیم نمایندگان مجلس در رای اعتماد ندادن به مسعود سلطانی‌فر برداشت می‌شود این است که آنها به جای اینکه دیدگاه یک فرد به عنوان وزیر در مورد ورزش را بدانند، بیشتر به این توجه می‌کنند که او دارای چه سلایق و گرایش سیاسی است. اگر او از نظر گرایش‌های سیاسی با تفکرات آنها همخوانی داشت و با وی مشکل ریشه ای نداشتند، به او رای اعتماد می‌دهند اگر هم اینطور نبود، حتی اگر در حوزه معرفی شده دارای تخصص هم بود، بازهم تاییدش نخواهند کرد.

این اتفاق در مورد مسعود سلطانی فر رخ داد و با وجود اینکه او از همه روسای قبلی سازمان تربیت بدنی و محمد عباسی به عنوان اولین وزیر ورزش و جوانان سابقه و اطلاعات بیشتری از ورزش داشت و دغدغه‌های جامعه ورزش را به خوبی می‌دانست و مطالعات خوبی در این زمینه داشت، رای اعتماد نگرفت تا ورزش دوباره به عنوان اولویت های کم اهمیت مسئولان به دست سرپرست سپرده شود و در شرایطی که رویدادهای حساسی را پیش رو دارد، چند ماه دیگر از بهترین زمانش را هدر دهد.

معرفی سیدرضا صالحی امیری به عنوان یک چهره فرهنگی قابل احترام است اما وقتی به صحبت های دوران انتخابات حسن روحانی برگردیم که تاکید می کرد در کابینه اش از نیروی متخصص استفاده خواهد کرد، این انتخاب را کمی دور از وعده های داده شده می بینیم که نمی تواند خیلی هم قابل احترام باشد. صالحی امیری هر چند در حوزه فرهنگی فردی کاربلد باشد اما در حوزه ورزش مثل همه مسئولان قبلی کم اطلاع و شاید هم بی اطلاع باشد. او هیچ سابقه ورزشی ندارد و ظاهرا حالا وظیفه ورزش است که ایشان را در جریان امور قرار دهد و باعث رشد و افزایش اطلاعاتش شود و البته حسرت ورزشی ها برای انتخاب یک فرد ورزشی و کاربلد در این حوزه همچنان باقی بماند.

با اوضاعی که ورزش دارد و به خاطر مشکلات مالی جثه‌اش هر روز ضعیف تر و نحیف تر از قبل می شود، حالا صالحی امیری باید دو کار بزرگ را انجام دهد. اول اینکه خودش را در مسیر و جریان اتفاقات ورزش قرار دهد تا به مرور زمان آشنایی و شناخت کاملی با این حوزه پیدا کند که البته این روند چندماه و حتی چند سالی طول خواهد کشید. دوم اینکه مشکلات مالی ورزش را حل کند که با توجه به شرایط اقتصادی که بر اوضاع کشور حاکم است به نظر می‌رسد مورد دوم از اول بسیار سخت تر است و دسترسی به آن مشکل تر.

با این حال هر چند نمی خواهیم شرایط را کاملا تاریک و سیاه ببینیم اما وقتی واقعیت را پیش رویمان ترسیم کنیم، خواهیم دید که ورزش در خطر ناکامی بزرگی قرار دارد. بازی‌های آسیایی اینچئون کره‌جنوبی یک سال دیگر برگزار خواهد شد و در شرایطی که ایران در بازی‌های آسیایی گوانگجو نتایج قابل قبولی گرفت، بعید به نظر می رسد که با وضعیت موجود بتوان به تکرار همان نتایج امیدوار بود. ضمن اینکه المپیک 2016 برزیل هم چندان دور نیست و تکرار نتایج المپیک لندن هم کار سختی خواهد بود.