.svg)
فاصله طبقاتی در دولت دهم ریشه کن شد؟
پارسینه: دالت اين نيست که تنها عده قليلي از فرصت ها و امکانات بهره مند باشند و اکثريت دست خالي بمانند، عدالت اين است که فقط زبان درازها و صدا...
پارسینه-گروه اقتصادی: « همین مقدار مصرف نیز عادلانه توزیع نمی‌شود و بعضی‌ها ۳۰ برابر دیگران مصرف می‌کنند و باعث ایجاد فاصله طبقاتی می‌شوند در حالی که ما یارانه می‌دهیم تا عدال برقرار شود و فاصله طبقاتی از بین برود»، «درکشور ما هیچ کس به نان شبش محتاج نیست»، «عدالت اين نيست که تنها عده قليلي از فرصت ها و امکانات بهره مند باشند و اکثريت دست خالي بمانند، عدالت اين است که فقط زبان درازها و صدا بلندها به چشم نيايند بلکه آنهايي که زبان و صداي بلندي نيز ندارند هم در نظر گرفته شوند.» این ها نمونه هایی از سخنان رئیس دولت دهم درباره عدالت اجتماعی است و جمله آخر همین چند روز پیش و در روزهای پایانی حیات دولت دهم بیان شده است.
این در حالی است که در و دیوار کلان شهرها خبر از فاصله طبقاتی می دهند که با عدالتی که محمود احمدی نژاد می گوید فرسنگ ها فاصله دارد.
فاصله طبقاتی را می‌توان در جای جای خیابان‌های کلان شهرهای کشور و حتی شهرهای کوچک دید.
دخترک گل گفروش کنار ماشین آخرین مدل میلیونی، پیرمرد باربری که خرید‌های میلیونی دیگری را به دوش می‌کشد، خانه‌های ویلایی در کنار خانه‌های کوچک ۴۰ یا ۵۰ متری، دستفروش ژنده پوش در کنار بوتیک شیک با اجناس لوکس و آنتیک، همه و همه نشانه‌های روشنی از وجود اختلاف طبقاتی شدید در جامعه ماست.
اختلاف طبقاتی که انتظار می‌رفت روند کاهشی داشته باشد، نه افزایشی. اختلاف طبقاتی که انتظار می‌رفت ریشه کن شود و نه انکار!
پر واضح است با سیاست‌های دولت در دوره ریاست جمهوری دکتر احمدی‌نژاد، فاصله طبقاتی در جامعه امروز ایران نسبت به گذشته افزایش پیدا کرده و برخلاف شعارهای مکرر، اقدامات دولت در جهت تامین منافع کلان سرمایه داران بویژه لایه‌های انگلی سرمایه داری ایران عمل کرده است.
اخبار منتشر شده از اختلاس‌ها و تخلفات کلان اقتصادی که بیش از پیش در دولت دهم نمود پیدا کرده است، شاهد خوبی بر این ماجراست؛ دولتی که با شعار عدالت اقتصادی و اجتماعی به میدان آمد، دولتی که آمد با فساد اداری مبارزه کند و آن را ریشه کن کند، دولتی که آمد تا شکاف طبقاتی را پر کند، منبع بیشترین اخبار تخلفات اقتصادی است و از سویی مدعی کم کردن اختلاف طبقاتی است.
لوسترهای وارداتی ۱۰۰ میلیون تومانی، فرش شش‌متری صد رج تبریز 3۰ میلیون تومانی، ساعت رولکس وارداتی 8۰ میلیون تومنی، اتومبیل وارداتی آخرین مدل 900 میلیون تومانی، سرویس‌های طلا و جواهر 5۰۰ میلیون تومانی، مبلمان ایتالیایی وارداتی ۳۰۰میلیون تومانی و حتی سیگارهای برگی وارداتی که هر نخ آن ۳۰۰ هزار تومان قیمت دارد، در جایی که خانواده‌ای لنگ یک میلیون تومان است تا سقف کوچک بالای سر را از دست ندهد، درجایی که کودکی با حسرت به نانوایی محل خیره می‌شود، در جایی که نو عروس برای جهزیه‌اش لنگ یک فرش ۱۰۰ هزار تومانی ماشینی است، اگر نشانه‌های اختلاف طبقاتی نیست، پس نشانه چیست؟
این در حالی است که دولت دهم همواره مدعی برقراری عدالت بوده و از بی عدالتی گله کرده است اما عملا اقدامی در این خصوص انجام نشده است و باید دید آیا دولت بعدی می تواند فاصله بین فقیر و غنی را کم کند یا خیر؟
این در حالی است که در و دیوار کلان شهرها خبر از فاصله طبقاتی می دهند که با عدالتی که محمود احمدی نژاد می گوید فرسنگ ها فاصله دارد.
دخترک گل گفروش کنار ماشین آخرین مدل میلیونی، پیرمرد باربری که خرید‌های میلیونی دیگری را به دوش می‌کشد، خانه‌های ویلایی در کنار خانه‌های کوچک ۴۰ یا ۵۰ متری، دستفروش ژنده پوش در کنار بوتیک شیک با اجناس لوکس و آنتیک، همه و همه نشانه‌های روشنی از وجود اختلاف طبقاتی شدید در جامعه ماست.
اختلاف طبقاتی که انتظار می‌رفت روند کاهشی داشته باشد، نه افزایشی. اختلاف طبقاتی که انتظار می‌رفت ریشه کن شود و نه انکار!
پر واضح است با سیاست‌های دولت در دوره ریاست جمهوری دکتر احمدی‌نژاد، فاصله طبقاتی در جامعه امروز ایران نسبت به گذشته افزایش پیدا کرده و برخلاف شعارهای مکرر، اقدامات دولت در جهت تامین منافع کلان سرمایه داران بویژه لایه‌های انگلی سرمایه داری ایران عمل کرده است.
اخبار منتشر شده از اختلاس‌ها و تخلفات کلان اقتصادی که بیش از پیش در دولت دهم نمود پیدا کرده است، شاهد خوبی بر این ماجراست؛ دولتی که با شعار عدالت اقتصادی و اجتماعی به میدان آمد، دولتی که آمد با فساد اداری مبارزه کند و آن را ریشه کن کند، دولتی که آمد تا شکاف طبقاتی را پر کند، منبع بیشترین اخبار تخلفات اقتصادی است و از سویی مدعی کم کردن اختلاف طبقاتی است.
لوسترهای وارداتی ۱۰۰ میلیون تومانی، فرش شش‌متری صد رج تبریز 3۰ میلیون تومانی، ساعت رولکس وارداتی 8۰ میلیون تومنی، اتومبیل وارداتی آخرین مدل 900 میلیون تومانی، سرویس‌های طلا و جواهر 5۰۰ میلیون تومانی، مبلمان ایتالیایی وارداتی ۳۰۰میلیون تومانی و حتی سیگارهای برگی وارداتی که هر نخ آن ۳۰۰ هزار تومان قیمت دارد، در جایی که خانواده‌ای لنگ یک میلیون تومان است تا سقف کوچک بالای سر را از دست ندهد، درجایی که کودکی با حسرت به نانوایی محل خیره می‌شود، در جایی که نو عروس برای جهزیه‌اش لنگ یک فرش ۱۰۰ هزار تومانی ماشینی است، اگر نشانه‌های اختلاف طبقاتی نیست، پس نشانه چیست؟
این در حالی است که دولت دهم همواره مدعی برقراری عدالت بوده و از بی عدالتی گله کرده است اما عملا اقدامی در این خصوص انجام نشده است و باید دید آیا دولت بعدی می تواند فاصله بین فقیر و غنی را کم کند یا خیر؟
تبعیض تا حدودی در دولتهای قبل هم بوده ولی دولت دهم به حد اعلی رسانید و نهادینه کرد