علت مرگ «ویرجینیا وولف» مشخص شد
پارسینه: خواهرزاده «ویرجینیا وولف» - رماننویس سرشناس - مدعی شده است که خالهاش از بیماری بیاشتهایی عصبی (آنورکسیا) رنج میبرده است.
پارسینه- گروه فرهنگی: خواهرزاده «ویرجینیا وولف» - رماننویس سرشناس - مدعی شده است که خالهاش از بیماری بیاشتهایی عصبی (آنورکسیا) رنج میبرده است.
به گزارش ایسنا، «اما وولف» با بررسی نامهها، دستنوشتهها و وقایع دوران زندگی ویرجینیا وولف به این نتیجه رسیده است که خالهاش ویرجینیا وولف، نویسندهی انگلیسی رمانهای «خیزابها» و «به سوی فانوس دریایی» به بیاشتهایی عصبی (آنورکسیا) دچار بوده است.
«اما وولف» که خود نیز با معضلاتی در دستگاه گوارش مواجه است، در اینباره گفت: وقتی که عکسی از ویرجینیا وولف در سال 1932 را دیدم، به این کشف دردناک رسیدم. تصویر او در عکسی که میان «تی.اس.الیوت» و همسرش «ویوین» ایستاده بود، مانند کسی است که به آنورکسیا مبتلا است.
«اما» با خواندن بسیاری از نامهها و خاطرات این نویسندهی برجستهی قرن بیستمی دریافت که خالهاش در سومین دوره افسردگیاش در سال 1913 علائم این روانرنجوری را از خود نشان میداده است.
«لئونارد وولف»، همسر این نویسندهی مدرنیست در یکی از نوشتههایش آورده است: دشوارترین و عذابآورترین معضل ما، غذا خوراندن به ویرجینیا بود. اگر به خودش بود، تا حد مرگ از خوردن امتناع میکرد. وی جایی دیگر این فرآیند را «مسئله جانفرسای غذا خوردن» نامیده است.
البته تعجبی ندارد که همسر این نویسندهی نامدار وی را «آنورکسیک» نخوانده است، چرا که این اصطلاح پزشکی اولینبار در سال 1873 مورد استفاده قرار گرفت اما در زمان ویرجینیا وولف هنوز مصطلح نشده بود.
«اما وولف» همچنین افزود: همیشه چیزی عجیب و تاحدودی غیرعقلانی در رابطه با برخورد ویرجینیا با غذا وجود داشته است. خوراندن غذا به او تا حدی که وی را قوی و سالم نگه دارد، کاری فوقالعاده دشوار بود. فکر میکنم او ترس نابجایی از چاق شدن داشته است.
لئونارد وولف در بخش دیگری از خاطراتش نوشته است: معمولا میتوانستم او را متقاعد کنم مقداری غذا بخورد، اما این فرآیندی وحشتناک بود. هر وعدهی غذایی یک یا دو ساعت طول میکشید. مجبور بودم کنارش بنشینم، قاشق یا چنگال را توی دستش بگذارم و هر از گاهی به آرامی از او بخواهم بخورد.
«هرمیون لی» هم در کتاب زندگینامهی ویرجینیا وولف به از دست دادن وزن و علائم فیزیکی امتناء از خوردن غذا اشاره کرده است. «جولیا برگیز»، نویسندهای که زندگینامه دیگری از خالق «اتاقی از آن خود» را به نگارش درآورده، در کتاب خود نوشته است: «انورکسیا» یکی از خصایص بزرگ ویرجینیا بوده است. او در سال 1910 چندین ماه بیمار بود و از سردرد، بیخوابی و بیاشتهایی عصبی رنج میبرده است.
به گزارش ایسنا، «اما وولف» با بررسی نامهها، دستنوشتهها و وقایع دوران زندگی ویرجینیا وولف به این نتیجه رسیده است که خالهاش ویرجینیا وولف، نویسندهی انگلیسی رمانهای «خیزابها» و «به سوی فانوس دریایی» به بیاشتهایی عصبی (آنورکسیا) دچار بوده است.
«اما وولف» که خود نیز با معضلاتی در دستگاه گوارش مواجه است، در اینباره گفت: وقتی که عکسی از ویرجینیا وولف در سال 1932 را دیدم، به این کشف دردناک رسیدم. تصویر او در عکسی که میان «تی.اس.الیوت» و همسرش «ویوین» ایستاده بود، مانند کسی است که به آنورکسیا مبتلا است.
«اما» با خواندن بسیاری از نامهها و خاطرات این نویسندهی برجستهی قرن بیستمی دریافت که خالهاش در سومین دوره افسردگیاش در سال 1913 علائم این روانرنجوری را از خود نشان میداده است.
«لئونارد وولف»، همسر این نویسندهی مدرنیست در یکی از نوشتههایش آورده است: دشوارترین و عذابآورترین معضل ما، غذا خوراندن به ویرجینیا بود. اگر به خودش بود، تا حد مرگ از خوردن امتناع میکرد. وی جایی دیگر این فرآیند را «مسئله جانفرسای غذا خوردن» نامیده است.
البته تعجبی ندارد که همسر این نویسندهی نامدار وی را «آنورکسیک» نخوانده است، چرا که این اصطلاح پزشکی اولینبار در سال 1873 مورد استفاده قرار گرفت اما در زمان ویرجینیا وولف هنوز مصطلح نشده بود.
«اما وولف» همچنین افزود: همیشه چیزی عجیب و تاحدودی غیرعقلانی در رابطه با برخورد ویرجینیا با غذا وجود داشته است. خوراندن غذا به او تا حدی که وی را قوی و سالم نگه دارد، کاری فوقالعاده دشوار بود. فکر میکنم او ترس نابجایی از چاق شدن داشته است.
لئونارد وولف در بخش دیگری از خاطراتش نوشته است: معمولا میتوانستم او را متقاعد کنم مقداری غذا بخورد، اما این فرآیندی وحشتناک بود. هر وعدهی غذایی یک یا دو ساعت طول میکشید. مجبور بودم کنارش بنشینم، قاشق یا چنگال را توی دستش بگذارم و هر از گاهی به آرامی از او بخواهم بخورد.
«هرمیون لی» هم در کتاب زندگینامهی ویرجینیا وولف به از دست دادن وزن و علائم فیزیکی امتناء از خوردن غذا اشاره کرده است. «جولیا برگیز»، نویسندهای که زندگینامه دیگری از خالق «اتاقی از آن خود» را به نگارش درآورده، در کتاب خود نوشته است: «انورکسیا» یکی از خصایص بزرگ ویرجینیا بوده است. او در سال 1910 چندین ماه بیمار بود و از سردرد، بیخوابی و بیاشتهایی عصبی رنج میبرده است.
ارسال نظر